Acht April 1976 en achtentwintig Juli 2020,dus 44 jaar duurde het leven van hem.
Op de Groeshof zeven hoog werd hij op een zonnige voorjaarsdag geboren.Ivm haar werk op het gemeentehuis in Prinsenbeek en ivm mijn militaire dienstplicht op de indelingsraad met daarnaast assistentschap interne in het Laurentius ZH, waren we in de wethouder van Happerenstraat in Breda gaan wonen.Van daaruit zijn we verhuisd naar de Groeshof flat in BoZ ivm werk op het psycho therapeutisch centrum de Viersprong in Halsteren.Daarna had ik weer werk in het Laurentius ZH.
In de weekenddiensten daar deed ik ook tegelijk dienst in Rijsbergen.
Itt de meeste bevallingen begon deze vroeg en eindigde ergens in vroege avond.Voor mij was het een vrije dag.Al vroeg zat hij mn id box zijn oudere broer op zijn kop.Na de verhuizing naar Heerle vormden ze een samengezworen duo met oa vluchtgat id tuin,eieren door de kamer en slaapmedicatie van hoge plank gepikt.
Die uitzonderlijke vriendschap is altijd gebleven;op school,op voetbal,na studie op HTS Breda, later den Haag,Vlissingen(ivm surfen) weer met Huub rechten in Tilburg.Hij deed telkens bij de studie breaks verschillend werk via een uitzendbureau.
Eerder nog thuis op de Hazelaar overtuigde hijj zijn moeder om nog niet uiteen te gaan:wacht tot ik van school ben.Hij had net als Huub een jaar gedoubleerd in deze stressvolle jaren.Samen gingen ze een vakantie surfen in Kamperland.Later zakte via de kust met een busje af naar Zuid Frankrijk.
In Rome kwam hij in zijn eentje naar Huub gevlogen.
In die tijd in Tilburg is zijn schizofrenie begonnen met opname op de PAAZ.Angsten waren er al eerder in de de puberteit waarin vele hersencellen worden afgebroken( pruning) en nieuwe structuren worden aangelegd.
Voor hem begon het toen hij de deur bij de psychiater in Tilburg binnenstapte.
Het ea zal wel in zijn WAO rapport staan,opgemaakt na een jaar uitzendwerk.Dan drie maanden opname Elisabeth ZH,na inname 80 paracetamol.Later door Huub na een nieuwe poging opnieuw naar de EHBO gebracht.
Hij woonde achtereenvolgens in de Damstraat(begeleid wonen in door geluiden en gebeurtenissen verstoorde omgeving)bij zijn moeder op de Everberg en later op Heerle op zijn kamer in het woonhuis dat leeg stond terwijl ik in de verbouwde praktijk woonde.Diverse opnames op de Schelde.
December was een spannende maand.Ik herinner me zo'n maand dat ik hem telkens manisch vanuit de Damstraat ophaalde.Zijn laatste periode op de Heen met zijn rustige omgeving bracht rust.
Opgehaald door Huub gaf hem dat het nodige vertier.Het vooruitzicht dat zijn broer voorgoed uit zijn leven naar Canada vertrok deed hem weer in een depressie belanden:hij had geen vooruitzicht meer.
In de woelige beginjaren toen hij in Vrederust enkele jaren suicidaal was heeft hij waarschijnlijk ook al bij de trein gestaan.Ik heb hem toen duidelijk kunnen maken hoe we van hem hielden.
De eeuwige strijd met demonen heeft hij toen weer opgepikt.Toen kwam het feit dat hij een leukopenie
op leponex(clozazepine) ontwikkelde en andere medicatie kreeg.
Dat ik hem nu niet in zijn strijd heb kunnen helpen doet veel pijn
Een kind verliezen is bij momenten jezelf verliezen;een leegte die niet opgevuld kan worden
Du coors die doot, du liet mir tleven Bij vlagen stroomt de intense pijn van het verdriet door mijn ziel en lichaam.De eerste weken was het vaak ondragelijk.Het maakt bijna alles waardeloos om nog voor te leven.Toch doe ik mijn dagelijkse dingen en maak plannen voor de toekomst ,maar zonder enthousiasme.Het besef hem nooit meer te zien en mee te kunnen praten is zeer pijnlijk.Geen kind word meer gemist dan dat er niet meer is.In de moeilijke jaren na de scheiding heeft hij me nooit in de steek gelaten.Er was altijd begrip en respect en openstaan voor elkaar.Altijd sympathiek
De extra twintig jaar die ik met hem heb mogen delen zullen waardevol en troostrijk zijn.
Nu zijn er de herinneringen nog en ik bezoek de plaats waar hij zijn laatste jaren enige rust vond
